Projekt budowy kompleksu przemysłowego i pracującej na jego rzecz elektrowni w Łaziskach powstał w ramach Planu Hindenburga, który miał uratować Niemcy zmierzające ku klęsce w I wojnie światowej. Inwestorem i właścicielem elektrowni i karbidowni w Łaziskach był koncern książąt pszczyńskich – von Pless.

Zarejestrowany 1 lipca 1918 r. zakład Kraft- und Schmelzwerke Prinzengrube wybudowano niedaleko kopalni Książątko, która miała być głównym dostawcą paliwa dla elektrowni i karbidowni. Według założeń inwestora elektrownia miała być zasilana węglem gorszej jakości, którego duże ilości były trudne do sprzedania.

Od roku 1927 elektrownia funkcjonowała pod nazwą Zakłady Elektro w Łaziskach Górnych. W 1932 r. własnością zakładu było 381 km linii wysokiego i 800 km niskiego napięcia oraz 136 rozdzielni i stacji transformatorowych, a energia z Łazisk Górnych płynęła do ponad 16 tysięcy odbiorców w obrębie 85 gmin.

W latach 30. Łaziska połączono z Elektrownią Okręgową Ligota, która de facto nie produkowała energii, lecz była zakładem dystrybucyjnym z dużą liczbą klientów i dobrze rozwiniętą siecią linii energetycznych. W obszarze działania tego tandemu znalazło się około 50 miast i gmin. Produkcja elektrowni Zakładów Elektro osiągnęła w 1938 r. 406,3 GWh.

Podczas niemieckiej okupacji w czasie II wojny światowej przeprowadzono w elektrowni znaczące prace modernizacyjne. Moc zainstalowana osiągnęła 157 MW – najwięcej pośród śląskich elektrowni. Powstały również nowe linie przesyłowe, m.in. do oświęcimskich Zakładów Chemicznych oraz do kopalni Rydułtowy.

Działania wojenne w zimie 1945 r. oszczędziły elektrownię. Już kilka dni po wyzwoleniu wznowiła ona pracę dysponując mocą ponad 90 MW. W 1946 r. znacjonalizowane Zakłady Elektro podzielono na dwa odrębne przedsiębiorstwa: hutę oraz elektrownię.

W wyniku realizacji założeń Planu 6-letniego w okresie od 1950 do 1953 r. podniesiono moc Elektrowni Łaziska do 191,1 MW, a do roku 1960 produkcja energii elektrycznej wzrosła czterokrotnie, przy jednoczesnym spadku zużycia węgla o 20% i zredukowaniu wskaźnika zatrudnionych na 1 MW mocy z 10,5 do 5,5.

Po kolejnych pięciu latach ukończono realizację Łazisk II. Na terenach przejętych po kopalni Książątko zbudowano cztery bloki po 200 MW, które podniosły moc zainstalowaną w Łaziskach do 1229,5 MW.

Etap II rozbudowy elektrowni obejmował poważne inwestycje w zakresie ochrony środowiska: powstanie oczyszczalni ścieków, montaż elektrofiltrów na nowych blokach i komin o wysokości 200 m. Od 1982 r. elektrownia produkowała energię elektryczną wyłącznie na nowych blokach, oddanych do eksploatacji w latach 60. i 70., które sumarycznie dysponowały mocą 1040 MW.

W latach 90. wszystkie bloki zostały poddane gruntownej modernizacji, dzięki której uzyskano: zwiększenie mocy znamionowej każdego bloku (2 x 125 MW, 1 x 230 MW, 3 x 225 MW), podniesienie dyspozycyjności bloków, wydłużenie żywotności bloków, zmniejszenie awaryjności urządzeń i zmniejszenie szkodliwego wpływu elektrowni na środowisko naturalne. Dzięki tej modernizacji podniesiono moc osiągalną do 1155 MW.

W tym czasie zmodernizowano układy paleniskowe kotłów pod kątem redukcji NOx (technologia własna nagrodzona godłem „Teraz Polska”) oraz wybudowano nowoczesną instalację odsiarczania spalin dla bloków 125 MW. Wdrożono w niej, po raz pierwszy dla tak dużych kotłów, metodę półsuchą z zintegrowanym filtrem workowym, ze sprawnością odsiarczania ok. 85%. Dla bloków 225 MW w 1999 r. dodano również do użytku nowoczesną instalację odsiarczania spalin metodą mokrą o sprawności 95%. Efektem tego w 2000 r. Elektrownia Łaziska zniknęła z „Listy 80” przedsiębiorstw najbardziej uciążliwych dla środowiska naturalnego. Uruchomiona w 1997 r. nowa stacja ciepłownicza zapewniła dostawy ciepła dla mieszkańców Łazisk Górnych oraz dla kopalni Bolesław Śmiały.

W 2000 r. Elektrownia Łaziska weszła w skład Południowego Koncernu Energetycznego, dysponując mocą elektryczną 1155 MWe i mocą cieplną ok. 196 MWt. Od 2006 r. elektrownia współspala biomasę, dzięki której ogranicza emisję CO2 do atmosfery.